Banalnie prosty przepis na kiszony seler

Kiszona kapusta lub ogórki to polskie klasyki obecne praktycznie w każdym domu pomiędzy Odrą a Bugiem. Kulinarnie rzadko jednak wychodzimy poza te tradycyjne przetwory. Osobiście bardzo je lubię, ale najbardziej cenię sobie nowe fermentacyjne smaki, które najczęściej przywożę z podróży lub tworzę sama, eksperymentując w domu.

Nigdy nie zapomnę smaku kumysu, którego po raz pierwszy spróbowałam na targu w górach Tien-szan na wschodzie Kirgistanu. Sprzedawca tego lekko alkoholowego napoju, wytwarzanego dzięki fermentacji z kobylego mleka, chyba zbyt długo trzymał go na słońcu, bo napitek smakował jak strawiona treść cudzego żołądka. Początkowo uznałam, że kumys – to nie moja „bajka”, ale na szczęście postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. Kupiony na innym stoisku świeży kumys, okazał się doskonały.

Podobnie zaskoczyło mnie natto, którego po raz pierwszy spróbowałam ze swymi japońskimi przyjaciółmi. Oni sfermentowane ziarna soi jedli bardzo często, wcześniej energicznie ubijając je z sosem sojowym do postaci kleistego, ciągnącego się „gluta”. Ta konsystencja i charakterystyczny ostry zapach nie były zachęcające, ale smak w połączeniu z ryżem okazał się bardzo ciekawy.

Z azjatyckich wyjazdów w pamięć zapadł mi także smak mocno kiszonego tofu, którym poczęstowali mnie buddyjscy mnisi w jednej ze świątyń. On jednak do dziś pozostał dla mnie nieprzyswajalny.

W książce „Domowe kiszonki” znajdziecie najbardziej odpowiadające mi smaki, które można stworzyć z dostępnych w Polsce produktów. Powstały w mojej kuchni u stóp Karkonoszy. Wszystkie polubiłam, kilka odkryłam, niektóre pokochałam (m.in. kiszony szczaw, bób, seler, fenkuł i kimchi!) i one na stałe goszczą w mojej spiżarni.

Produkty kiszone to nie tylko porządna porcja witamin, ale również źródło naturalnych probiotyków. Zawierają bowiem bakterie z rodzaju Lactobacillus i Bifidobacterium z grupy bakterii kwasu mlekowego, czyli drobnoustroje o działaniu probiotycznym.

Gdy Ewa poprosiła mnie o podzielenie się przepisem z czytelnikami jej bloga przez głowę przeleciały mi różne pomysły. O rany! Tylko jeden? Ukochanych mam przecież kilkanaście. Kiszony bób, fenkuł, kalarepa, żurawina czy chociażby kalarepa lub czerwona cebula J

Myślałam, myślałam i wymyśliłam. Kiszony korzeń selera! Uwielbiam go, można go kupić zawsze i wszędzie, a pewnie większość z Was ma go zawsze pod ręką.

Już po pierwszym ugryzieniu gotowego selera wiedziałam, że to będzie jedna z moich ulubionych kiszonek. Dodatek ostrej papryczki i czosnku uzupełnia go idealnie.

 

Banalnie prosty przepis na kiszony seler

Składniki:

– ok. 1 kg selera

– kilka ząbków czosnku

– 1 ostra papryczka

– ok ½ litra solanki

Solanka podstawowa | proporcje : 1 litr wody + 1 łyżka soli ( wodę zagotowujemy, studzimy i solimy).

 

1. Selera obierz i pokrój w cienkie półplasterki.
2. Ząbki czosnku pokrój na cienkie plasterki i wymieszaj z selerem.
3. Przełóż warzywa do wyparzonego słoika i zalej solanką.
4. Zakręć słoik i odstaw.

Seler gotowy jest po 6-8 dniach. Sok można pić, jak zakwas lub użyć do przygotowania barszczu.

Na zdrowie! 🙂

 

Autorka postu: Magdalena Pieńkos (autorka książek: „Kuchnia wegańska” oraz „Domowe kiszonki”) oraz bloga Niebieski Migdał